غزل
محمد اياز اياز
اپريدے
پښې مې کړې
ستړې په مزل مزل مزل يمه زۀ
خو په تلاش کښې
سرګردانه د منزل يمه زۀ
د وخت مغله!
تاته سر چې زما نۀ ټيټېږي
د پښتنې خاورې
دريا يمه اېمل يمه زۀ
زۀ يو وجود يمه
يو قام يم بېلېدلے نۀ شم
په پېښور کښې
استوګن، کۀ په کابل يمه زۀ
د استعمار د
قوتو غرور به خاورې کړمه
د پښتونخوا د
دنګو دنګو غرو اتل يمه زۀ
وخت به زما د
حوصلې نه ځانله ډاډ غواړي
کۀ کړېدلے،
لوغړېدلے تر منزل يمه زۀ
چې د تعبير په
شا يې بس جانان جانان ليدۀ شي
يم هغه تورے د
تشبيح خوي د غزل يمه زۀ
کۀ مې پښتو د
غني هسې جنت له نۀ ځم
د غېرت چغې
پښتنو ته د اجمل يمه زۀ
اوس به حالات
په خپله غېږه کښې رانغاړمه ټول
خوي د غزل د
حمزه د پټکي ول يمه زۀ
د نورو خلکو نه
کۀ ما ايازه! ډډه کړې
خو د الفت د
کروندګرو سره مل يمه زۀ
